Abstract

چکیده یکی از مهمترین مشکلات در گلهاي شاخه بریده رز، کوتاهی عمر پس از برداشت میباشد. به منظور بررسی اثر تیدیازورون و ساکارز بر فعالیت آنزیمی و افزایش عمر گلجائی دو رقم رز شاخه بریده، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار و هر تکرار شامل سه شاخه گل بریده رز در آزمایشگاه فیزیولوژي پس از برداشت انجام شد. فاکتورها شامل 1/ 1 و 5 ، در سه سطح ( 30،0 و 60 میکرومول) و ساکارز در سه سطح ( 0 (TDZ) تیدیازورون ،Nablus و High Magic دو رقم رز درصد) بود. نتایج نشان دادند که غلظت 60 میکرومول تیدیازورون بیشترین تأثیر را در ماندگاري، قطر گل، محتواي نسبی آب برگ وگلبرگ، فعالیت آنزیم کاتالاز و پراکسیداز گلبرگ در هر دو رقم داشت. تیمار شاهد و ساکارز 1 درصد کمترین اثر را در ماندگاري گلها داشتند. در مجموع میتوان گفت که تیدیازورن مؤثرتر از غلظتهاي ساکارز بود، بنابراین براي افزایش عمر گجائی گلهاي شاخه بریده رز مفید است. واژگان کلیدي: آنزیمهاي آنتیاکسیدانت، تیدیازورون، گل شاخه بریده رز، ساکازر، عمر گجائی