چکيده

مفهوم طبيعت و چگونگي نگاه به آن در طول تاريخ از مفاهيم بنيادين در تفسير هستي،‏ علم و هنر بوده است،‏ پيچيدگي مفهوم طبيعت،‏ پژوهش درباره آن را به خصوص پس از تغييرات اساسي در زندگي دوران مدرن ضروري مي‌سازد. پس از انقلاب صنعتي،‏ انسان به روش‌ها و ابزارهاي جديد دست يافت و در علوم،‏ تكنولوژي و توليد پيشرفت كرد؛ در اين مرحله زماني طبيعت به عنوان مهمترين منبع مواد خام به صورت بي‌رويه مورد بهره‌ برداري قرارگرفت،‏ با كمبود منابع و آلودگي اكوسيستم و محيط زيست،‏ توجه محافل مختلف علمي به موضوع "طبيعت" معطوف گرديد؛ به گونه اي كه امروزه حفظ محيط زيست و رسيدن به توسعه پايدار از موضوعات بنيادين جوامع علمي دنيا است. در همين راستا طراحي معماري نيز به عنوان هماهنگ كننده انسان،‏ محيط و فضا در تعامل با طبيعت،‏ رويكرد‌هاي مختلفي را اتخاذ كرده است. ازاين‌رو بررسي نسبت‌هاي معماري و طبيعت ضروري به نظر مي‌رسد تا تعريفي مناسب از تماميت طبيعت و مفهوم پايداري،‏ در حوزه معماري به دست آيد. پژوهش حاضر با بررسي مفهوم طبيعت در معماري و نسبت آن با محتوا،‏ فرم و ماد? معماري تلاش مي‌كند بستري مناسب براي تفسير ارتباطِ اصيل ميان اين دو مهيا نموده و در نهايت الگويي براي توسعه اين مفهوم و كيفيت ارتباط معماري و طبيعت ارائه نمايد.