چکيده

در طي مراحل توسعه اقتصادي به تدريج اقتصاددانان دريافتند كه دركنار عوامل مهمي مانند فناوري و مواد اوليه كه در توسعه نقش دارند، نيروي انساني نيز از جايگاه ويژه اي برخوردار است. بنابراين به-منظور تداوم حركت توسعه دركنار تقويت دو عامل فناوري و مواد اوليه، نيروي انساني نيز بايد با استفاده از ابزارهاي مناسب حمايت شود. در كنار آموزش و پرورش و بهداشت و درمان، يكي از ابزارهاي بسيار قوي كه جوامع از آن براي حمايت نيروي انساني استفاده مي كنند، تامين اجتماعي است. نهادهاي تامين اجتماعي با ارائه حمايت هاي متنوعي مانند پرداخت مستمري يا حقوق بازنشستگي، ازكارافتادگي بازماندگان و غيره، يكي از اهرم هاي قوي دولت ها به منظور هدايت جامعه به سوي بالندگي و پويايي است. مقاله حاضر با اعمال تغييراتي در الگوي Auerbach-Kotlikoff (1987) و با الهام از نارسائي هاي نوع ساختار نظام بازنشستگي ايران، بهسازي نظام بازنشستگي از پرداخت جاري به اندوخته جزئي را در قالب الگوي نسل هاي همپوشان 55 دوره اي شبيه سازي مي كند. نتايج نشان مي دهد كه رفتار مصرفي بهينه فردي تحت نظام هاي بازنشستگي پرداخت جاري و اندوخته جزئي تغيير مي كند. يافته هاي حاصل از شبيه سازي الگو حاكي از آن است كه نظام بازنشستگي اندوخته جزئي علاوه بر افزايش دارائي هاي مالي فردي براي اقتصاد، انباشت سرمايه فيزيكي بالاتري نسبت به نظام بازنشستگي پرداخت جاري به همراه دارد. همچنين انتقال به نظام بازنشستگي جديد علاوه بر سطوح بالاتر مصرف ملي، رشد اقتصادي و درآمد ملي بالاتر را براي اقتصاد به همراه دارد.