روایت عجیبی است حکایت زندگی انسانهایی که قبل از شهادت گمنام هستند و بعد از شهادت، شبیه افسانه.
هشتم آذر ۸۹ روز تلخی بود که تلخی آن هنوز پس از گذشت چند سال از آن تاریخ، در کام ملت علم دوست، معتقد و متعهد ایران حس میشود؛ روزی که دشمنان تاب تحمل یکی از برجستگان علمی کشور که را در عرصه اخلاق و تعهد نیز سرآمد بود، نداشتند و با توسل به «ترور»، به گمان خود در راه پیشرفت انقلاب اسلامی گودالی بزرگ ایجاد کردند.
شهید شهریاری که از اساتید برجسته دانشگاه در زمینه علوم هستهای بود و به عنوان یکی از مؤثرترین فعالان بخش تکنولوژی هستهای ایران فعالیت میکرد، هشتم آذر 89 درحالی که همراه با همسر خود به سمت دانشگاه شهید بهشتی حرکت میکرد تا طبق روال کاری روزانهاش، به تحقیق و پژوهش مشغول شود، با انفجار بمبی که از سوی یک موتورسوار بر روی خودروی وی نصب شد، به شهادت رسید.
شهریاری، شهریار بلامنازع دانش هستهای در ایران بود اما به جز شاگردان و دوستان نزدیکش، کسی او را نمیشناخت. کمتر کسی میدانست غنیسازی ۲۰ درصد اورانیوم که میلیاردها دلار برای ایران ارزش داشت و دیپلماتها در سختترین شرایط با استفاده از مهره ۲۰ درصد صفحه شطرنج را به نفع کشورمان تغییر دادهاند، دستپخت آدمی بیادعا به نام مجید شهریاری است.
مسئولیت ترور شهید شهریاری با کیست؟
ترور دکتر شهریاری آنطور که در آغاز تصور میشد، مدتی طولانی بدون بانی و مسبب باقی نماند. لبخندها و قهقهههای مستانه دشمنان ایران که تا مدتی پس از شهادت ایشان ادامه داشت، دیری نپایید که جای خود را در رسانهها هم باز کرد و چند روز پس از ترور، بانیان آن خودشان را لو دادند؛ نه در یک وبلاگ یا سایت گمنام خبری بلکه در بخش فارسی سایت رسمی وزارت امور خارجه رژیم صهیونیستی. ماجرای این لو دادن را دکتر سعید جلیلی، دبیر شورای عالی امنیت ملی در پایان مذاکرات هستهای ژنو اینطور توضیح داد:
«چند روز پس از این ترور، سایت رسمی وزارت خارجه رژیم صهیونیستی رسما اعلام میکند این اقدامی غیرجنگی برای ممانعت از دستیابی ایران به فناوری هستهای بود. صهیونیستها البته پس از آنکه متوجه این گاف شدند، مطلب را از روی سایتشان برداشتند و اینگونه توجیه کردند که ما صرفا گمانهزنی کردیم، نه اینکه به ترور اعتراف کنیم. چند هفته قبل از این اقدام، رئیس سرویس امنیتی یکی از کشورهای اروپایی، به ضراحت اعلام کرد که ما میخواهیم با اقدامات امنیتی اطلاعاتی مانع پیشرفت هستهای ایران شویم.»