وقتی کنار مزار این دو شهید جوان رفتم و بعد نگاهی به اطرافم انداختم... صندلی های اطراف و ...را دیدم که در خلوتی صبح خالی بودند.بعد نگاهم به روی مزار شهید رفت و از خود پرسیدم که آیا حضور این دو شهید و لاله پرپر بغیر از اثرات وضعی و برکت ناخودآگاهشان ، میتواند بر روی باورها و اعتقادات جوانان امروزی و کودکانی برای تفریح و بازی به این دانشگاه می آیند... تاثیری بگذارد؟
آیا پدر و مادرهای الان که کودکان زمان جنگ هستند، از شهدا برای بچه هایشان این روزها می گویند؟ آیا از رشادت های قهرمانان جان برکف این سرزمین در آن هشت سال دفاع، تعریف می کنند؟
آیا برایشان مهم هست که بچه هایشان قهرمانان واقعی و سوپرمن ها و مرد عنکبوتی ها و بت من ها و رابین هودهای واقعی و عینی زندگی شان را بشناسند و به جای مشتی کارتون و فیلم و بازی هدف دار، آنها را اسطوره خود قرار دهند؟
آیا پدر و مادرهای امروز به کودکانشان یاد می دهند که قهرمانی یعنی چه؟... به چه می گویند افتخار؟... و باید چه کسی را تحسین کرد؟... که همه اینها برمی گردد به باورهای خود جوانان امروز که کودکان زمان جنگ هستند...
آیا به بچه هایشان می گویند که قهرمان آن کسی نیست که از دیوار بالا برود و از ارتفاع بپرد و آتش را ببلعد و کارهای تخیلی و غیرواقعی بکند؟... قهرمان جوان 17 ساله ای ست که با بدنش می رود روی سیم های خاردار تا دوستانش از روی بدن خونینش رد شوند... جوان 20 ساله ای ست که به جای خوشی و گردش و تفریح و ... غواصی می شود و کوسه ها با دندان های تیز تکه تکه اش می کنند... جوان 25 ساله ای ست که از سر سفره عقد بلند می شود و به جای ماه عسل، کابینه ای از خون را می پردازد... و هزاران هزار قهرمان مرد و زن و پیر و جوان، که برای دفاع از ایران رفتند...
آیا کودکان امروزی می دانند شهدا برای چه رفتند و جانبازان برای چه سالهاست مجروح و بیمارند و اسرا برای چه اسیر شدند؟!... و باید بگوییم اگر جوانان امروز به کودکانشان از این حقیقت های نورانی نگویند، بر خود و کودکان و اعتقادشان خیانت کرده اند!
شاید هم روی سخن این مطلب تنها با پدر و مادرها نیست و به مسئولین متولیان هم برمی گردد که تنها به تدفین شهدا در محل ها و اماکن عمومی فکر نکنند و بدانند آشنا کردن نسل جدید با شهدا و فرهنگ سازی ایثار و شهادت کار سخت تر و عمیق تر و مهم تر و تاثیرگذارتری ست.
بهتر نیست هنگام مراجعه به باغ رفاهی و استخر سری هم به مزار شهدای گمنام بزنیم ورسالت ذاتی خود که همانا تربیت فرزندان به طریق اولی می باشد را با طیب خاطر انجام دهیم وچه راهی سهل الوصول تر از سپردن فرزندان به شهداست؟
بنظر شما آیا شهدا به ما نیاز دارند یا ما به شهدا؟
فتأمل
