چکيده

چکیده در کتابهای دستور زبان فارسی و مطالعات زبانی ساختمان فعل فارسی را در زمانهای کامل مرکب از صفت مفعولی )يا اسم مفعول( بعالوة فعل کمکی و يا فعل ربطی معرفی میکنند که اين نظر به داليل متعدد غيرقابل پذيرش است. در اين پژوهش با ذکر داليل متعددِ زبانی به تجزيه و تحليل ساختمان صرفی فعل فارسی در زمانهای کامل پرداختهايم. در فارسی معاصر شناسه جزء الينفک فعل است و نيز در زمانهای کامل يک عنصر دستوری الزم است تا اطالع نحوی نمود کامل را به فعل اضافه کند و همچنين میدانيم که در هر گروه فعلی لزوماً يک فعل بايد باشد. بنابراين در پژوهش حاضر برای فعل ماضی نقلی ساختمان »ستاک گذشته + /e( /-تکواژ نمود کامل( + شناسه« و برای ماضی بعيد ساختمان »ستاک گذشته + /e( /-تکواژ نمود کامل( + فعل کمکی "بود" + شناسه« را پيشنهاد میکنيم. در استداللهای زبانی و بهويژه در همپايگی واحدهای نحوی نوعی شباهت رفتاری بين فعل کامل و صفت ديده میشود که حکايت از نوعی تحول تاريخی در زبان فارسی دارد و براساس شواهد موجود ناچاريم الگوی باال را اصالح کنيم و لذا برای فعل در ماضی نقلی ساختمان »ستاک گذشته + /e( /-تکواژ نمود کامل( + تکواژ مشترک )شناسه و فعل کمکی »استن«( را در نظر میگيريم. کلیدواژه‌ها زمان کامل، ستاک گذشته، نمود کامل، شناسه، زبان فارسی